مورخین
نوشته‎اند: ابراهیم پسر طلحه(از بلواگران جنگ جمل) در آن هنگام در شام
بود. خود را به کاروان اسرای اهل بیت رساند. چون امام سجاد(علیه‎السلام)
را دید، از حضرت پرسید:

علی بن الحسین(علیهماالسلام)! حالا چه کسی
پیروز است؟ (گویا فرزند طلحه شکست پدرش در جنگ با علی(علیه‎السلام) را در
برابر چشمانش مجسم کرد و از روی انتقامجویی چنین گفت.)

امام سجاد(علیه‎السلام) فرمود:

«اگر می‎خواهی بدانی پیروز کیست؟ هنگام نماز، اذان و اقامه بگو.» (1)

پاسخ
کوتاه، اما کوبنده امام سجاد(علیه‎السلام) به پسر طلحة بن عبیدالله، پیامی
ژرف به همراه داشت. به او فهماند که جنگ ما در گذشته و حال برای عزت و
قدرت دنیایی نبود که اکنون ما شکست خورده باشیم و تو و یزید فاتح باشید.
قیام ما برای زنده ماندن پیام وحی و رسالت بود و تا زمانی که از ماذنه‎ها،
ندای اشهد ان لا اله الا الله و اشهد ان محمدا رسول الله به گوش رسد و
مسلمانان برای نماز خویش در اذان و اقامه، این شعارها را تکرار کنند، ما
پیروزیم.

امام سجاد(علیه‎السلام) در مجلس یزید

یزید
بن معاویه(لعنة الله علیه) که از پیروزی سرمست و خود را فاتح نهضت کربلا
می‎دانست، دستور برپایی مجلسی را داد تا با تشریفات خاصی اسیران اهل
بیت(علیهم‎السلام) را وارد کنند و او اهل بیت را تحقیر کند. ماموران دربار
موظف شدند که قافله اسرا را با ریسمان به یکدیگر ببندند و علی بن
الحسین(علیهماالسلام) را که بزرگ ایشان بود، با زنجیر ببندند(2) و وارد
مجلس یزید کنند.

مراسم
اجرا شد. کاروان اسیران، وارد مجلس یزید شدند. غبار غم و اندوه و درد بر
چهره اسرا نشسته، لبخند غرور و شادی بر چهره یزید و اطرافیانش نمایان بود.
امام زین العابدین(علیه‎السلام) سکوت را جایز ندانست. همین که چشم مبارکش
به چهره خبیث یزید افتاد فرمود:

«انشدک الله یا یزید ما ظنک برسول
الله لو رانا علی هذه الحالة(3)؛ ای یزید تو را به خدا سوگند، اگر رسول
خدا ما را بر این حال مشاهده کند با تو چه خواهد کرد؟»

امام با کوتاهترین جمله، بلندترین پیام را به حاضرین در مجلس یزید منتقل می‎کند.

مردم
شام که یزید را خلیفه رسول خدا(صلی الله علیه و آله) می‎دانستند و برای
پیامبر(صلی الله علیه و آله) احترام قائل بودند، با این فرمایش امام از
خود می‎پرسند: مگر میان اسیران با پیامبر نسبتی هست؟

سخنان امام
سجاد(علیه‎السلام) چنان ضربه‎ای بر ارکان حکومت یزید وارد کرد که سبب
رسوایی او شد و او دستور داد غل و زنجیر از دست و پا و گردن امام زین
العابدین(علیه‎السلام) باز کنند.

یزید همچنان مست غرور است. چون ماموران، سر سیدالشهداء را پیش یزید گذاردند، به شعر حصین بن حمام مری تمثل جست:

«یغلقن هاما من رجال اعزة                          علینا و هم کانوا اعق و اظلما

(شمشیرها) سر مردانی را می‎شکافند که نزد ما گرامی هستند (ولی چه می‎توان کرد که) آنان در دشمنی و کینه‎توزی پیش دستی کردند!»

امام سجاد(علیه‎السلام) در جواب یزید فرمود: «ای یزید! به جای شعری که خواندی، این آیه را از قرآن بشنو که خداوند می‎فرماید:

یزید
که منظور امام و پیام آیه را دریافته بود، به شدت خشمگین شد و در حالی که
با ریش خود بازی می‎کرد، گفت: آیه دیگری هم در قرآن هست که سزاوار تو و
پدر توست:

«و ما اصابکم من مصیبة فبما کسبت ایدیکم و یعفوا عن
کثیر»(5)؛ «هر مصیبتی که به شما برسد، نتیجه دست‎آوردهای خود شماست و خدا
بسیاری را عفو می‎کند.»

و سپس خطاب به علی بن
الحسین(علیهماالسلام) گفت: علی، پدرت، پیوند خویشاوندی را برید و حق مرا
ندیده گرفت و بر سر قدرت با من به ستیز برخاست، خدا با وی آن کرد که دیدی.
(6)

امام سجاد(علیه‎السلام) مجددا آیه «ما اصابکم من مصیبة ...» را تلاوت کرد.

یزید به پسرش(خالد) گفت: پاسخ او را بگو. خالد ندانست چه بگوید و یزید مجددا آیه‎ای را خواند که قبلا متعرض آن شده بود.

یزید
انتظار داشت که امام سجاد(علیه‎السلام) در برابر اهانت‎ها و کردار زشت او
سکوت کند، ولی حضرت پیش رفت و در برابر یزید ایستاد و فرمود:

«طمع
نداشته باشید که ما را خوار کنید و ما شما را گرامی بداریم. شما ما را
اذیت کنید و ما از اذیت شما دست برداریم. خدا می‎داند ما شما را دوست
نداریم و اگر شما ما را دوست ندارید، سرزنشتان نمی‎کنیم.»(7)

یزید که به
بن بست رسیده بود، گفت: راست گفتی لیکن پدر و جد تو خواستند امیر باشند.
سپاس خدا را که آنان را کشت و خونشان را ریخت. سپس سخن قبلی خود را تکرار
کرد که: پدرت، خویشاوندی را رعایت نکرد و حق مرا نادیده گرفت و در سلطنت
من با من به نزاع برخاست و خدا چنان کرد که دیدی.

امام
سجاد(علیه‎السلام) فرمود: «ای پسر معاویه و هند و صخرا! پیش از این که به
دنیا بیایی پیغمبری و حکومت از آن پدر و نیاکان من بوده است. روز بدر، احد
و احزاب، پرچم رسول خدا(صلی الله علیه و آله) در دست پدر من بود و پدر و
جد تو پرچم کفار را در دست داشتند. سپس فرمود: ای یزید! اگر می‎دانستی چه
کرده‎ای و بر سر پدر و برادر و عموزاده‎ها و خاندان من چه آورده‎ای به
کوه‎ها می‎گریختی و بر ریگ‎ها می‎خفتی و بانگ و فریاد بر می‎داشتی.» (8)

یزید از خطیب دربار خواست تا بر منبر رود و از امام حسین و حضرت علی(علیهماالسلام) بد بگوید و او طبق دستورش عمل کرد.

امام سجاد(علیه‎السلام) از گستاخی خطیب برآشفت و فرمود:

«خداوند جایگاهت را آتش دوزخ قرار دهد.»

هنگامی
که سخنان خطیب مزدور به پایان رسید، امام خطاب به یزید گفت: «سخنگوی شما
آنچه را خواست، به ما نسبت داد. به من هم اجازه بده تا با مردم سخن
بگویم.»

ابتدا یزید رضایت نداد تا این که بنا به اصرار اطرافیان و
حاضران در مجلس و یکی از فرزندان خلیفه، یزید به امام اجازه داد و گفت:
منبر برو و از آنچه پدرت کرد، معذرت بخواه.

خطبه معروف امام عارفان

امام
سجاد(علیه‎السلام) از پله منبر بالا رفت و خطبه‎ای را با نوای گرم توحیدی
بیان کرد که در اینجا به فرازی از آن خطبه می‎پردازیم:

«انا بن
مکة و منی، انا بن الزمزم و الصفا؛ انا بن محمد المصطفی؛ انا بن علی
المرتضی؛ انا بن فاطمة الزهراء ... (9)؛ من فرزند مکه و منایم؛ من فرزند
زمزم و صفایم؛ من فرزند محمد مصطفایم؛ من فرزند علی مرتضایم؛ من فرزند
فاطمه زهرایم ... .»

امام زین العابدین همچنان به معرفی خویش
ادامه داد، تا آنجا که صدای مردم به گریه بلند شد و ارکان کاخ یزید به
لرزه درآمد و یزید از تحت تاثیر قرار گرفتن مردم سخت بیمناک شد، از این رو
برای قطع کردن سخنان امام به مؤذن دستور اذان داد.

مؤذن دربار برخاست و با صدایی که همه می‎شنیدند، اذان گفت.

وقتی
به اشهد ان محمدا رسول الله(صلی الله علیه و آله) رسید، امام که هنوز بر
بالای منبر قرار داشت، خطاب به یزید فرمود: «ای یزید! این محمد(صلی الله
علیه و آله) که هم اکنون نامش را مؤذن بر زبان آورد و به پیامبری او گواهی
داد، جد توست یا جد من است؟ اگر بگویی پیامبر جد توست، دروغ گفته‎ای و کفر
ورزیده‎ای و اگر باور داری که پیامبر(صلی الله علیه و آله) جد من است، پس
چرا و به چه جرمی خاندان او را کشتی؟» (10)

آری بزرگ مُبلغ نهضت
عاشورا رسالت خویش را به نحو شایسته ایفا نمود و چهره مجلس را با تبلیغ
رسای خود دگرگون کرد و مجلس یزید با رسوایی خاندان بنی امیه و یزید بن
معاویه پایان یافت.

بازتاب خطبه امام سجاد(علیه‎السلام)

سخنان
مُبلغان یزرگ اسلام؛ حضرت سجاد و زیبب کبری(علیهماالسلام) چنان در روحیه
مردم شام تاثیر گذاشت که انقلاب به پا کرد. شامیان دریافتند کسانی که با
چنین وضع فجیعی در کربلا شهید شدند، شورشی نبودند. آنان خاندان کسی هستند
که یزید به نام وی بر مسلمانان حکومت می‎کند.

مؤذن
دربار به یزید اعتراض کرد و با شگفتی پرسید: «تو که می‎دانستی اینها
فرزندان پیامبر هستند، به چه علت آنان را کشتی و دستور دادی اموال آنان را
غارت کنند؟» (11)

عالم یهودی که در مجلس یزید بود، پس از شنیدن
سخنان امام سجاد(علیه‎السلام) از یزید پرسید: «این جوان کیست؟» یزید گفت:
«فرزند حسین(علیه‎السلام).» یهودی گفت: «کدام حسین؟...» آنقدر پرسید تا
دانست اینها از خاندان پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) هستند. حسین کسی
است که مظلومانه در کربلا به شهادت رسیده و او فرزند دختر رسول خدا(صلی
الله علیه و آله) است. یزید را مورد سرزنش قرار داد و گفت: «شما دیروز از
پیامبرتان جدا شدید و امروز فرزندش را کشتید!» (12)

عکس العمل یزید

یزید
در برابر سرزنش دیگران مجبور شد تا از موضع جابرانه و ظالمانه خود دست
بردارد و از آنچه نسبت به خاندان پیامبر(صلی الله علیه و آله) انجام داده
است، معذرت خواهی کند(13) و مسؤولیت شهادت امام حسین(علیه‎السلام) و
یارانش را به گردن فرماندار کوفه یعنی، عبیدالله بن زیاد پسر مرجانه
بیندازد.(14) ضمن اظهار ندامت از عملکرد خود و لعنت بر پسر مرجانه، از
امام سجاد(علیه‎السلام) می‎خواهد که اگر درخواست یا پیشنهادی دارد، بنویسد
تا آن را انجام دهد.(15)

بدیهی می‎نماید که نخستین تقاضای امام
سجاد(علیه‎السلام) و دیگر اسرای کربلا، سوگواری برای شهیدان به خاک
آرمیده‎شان در سرزمین گلگون کربلا و بازگشت به شهر پیامبر(صلی الله علیه و
آله)، مدینه، شهر خاطره‎های زنده شهیدانشان باشد.

مدت توقف امام سجاد(علیه‎السلام) و اسرای خاندان پیامبر(صلی الله علیه و آله) را در شام از ده روز تا یک ماه نوشته‎اند. (16)

شهادت امام سجاد(علیه‎السلام)

اسوه
علم و حلم، حضرت امام زین‎العابدین(علیه‎السلام)، پس از یک عمر مجاهدت در
راه خدا و پس از ابلاغ پیام عاشورا به جوامع بشری، به دست هشام و یا ولید
بن عبدالملک مسموم(17) و در 25  محرم سال (95 ه.ق) به شهادت رسید و بدن
مطهرش را در کنار تربت پاک امام حسن مجتبی (علیه‎السلام) در بقیع به خاک
سپردند.

پی‎نوشت‎ها: